آویشن یک گیاه کوهی پر خاصیت است
آویشن یکی از شناخته شده ترین دارویی گیاهی نعنایی است. آویشن درختچه های کوتاه و پر شاخه است و برگهای نازک متقابل دارد.دارای گل های چتری منفرد است.
در روایات از آن یاد شده است محمد زکریای رازی معتقد است آوبشن نفخ شکن موجب گرمی تن و گوارش خوراک است.
آویشن در کوهها و پایه کوهای بیشتر مناطق با خلقت خداوند بزرگ متعال روییده است.
آویشن در طب سنتی ایران و اروپا کاربرد دارویی دارد. این گیاه علف و معطر، دارای خواص دارویی بسیار است.
از آن درصنایع غذایی غذایی(پیتزا،پاستا،ماهی،پنیر،لیکور،ذرت مکزیکی،و...)،دارویی،بهداشتی و آرایشی استفاده متنوعی می شود.قسمت های دارویی این گیاه سرشاخه های آن و برگ خشک شده آن است.
در طب سنتی از از این گیاه به عنوان ضد اسپاسم،رفع تنگی نفس،سرفه،بدگوارشی،درمان سیاه سرفه،برونشیت،عفونت ریه،سرما خوردگی آنفلوآنرا و برای درمان نفخ و گرفتگی های عضلانی استفاده می شود
همچنین آویشن خواص ضدمیکروبی و ضدانگلی و ضدقارچی دارد و این به خاطر وجود ماده ای به نام تیمول است اگر شما درخوردن آن زیاده روی کنید ممکن است مسموم شوید. آویشن همچنین گرم و خشک و ضد سرفه است
این گیاه در فصل بهار دربیشتر مناطق کوههای کشور رشد می کند